Τι συμβαίνει στην ψυχή τις δυο πρώτες ημέρες από το θάνατο;
Για το διάστημα από το θάνατο και για δυο ημέρες η ψυχή απολαμβάνει ελευθερίας και έχει τη δυνατότητα να επισκεφτεί μέρη τα οποία ήταν προσφιλείς στο παρελθόν. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μας λέει σχετικά «Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»
Τι συμβαίνει στη ψυχή την τρίτη ημέρα;
Την τρίτη ημέρα η ψυχή διέρχεται μια σκάλα η οποία αποτελείται από 23 σκαλιά. Στο κάθε σκαλί υπάρχουν πονηροί δαίμονες οι οποίοι παρεμποδίζουν την πορεία της ψυχής και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτοί οι ίδιοι την είχαν παρασύρει. Αυτά τα σκαλιά είναι τα επονομαζόμενα τελώνια της ψυχής.
Πόσα είναι τα τελώνια;
1. το τελώνιο της κακολογίας
2. το τελώνιο της ύβρης
3. το τελώνιο του φθόνου
4. το τελώνιο του ψέματος
5. το τελώνιο του θυμού και της οργής
6. το τελώνιο της υπερηφάνειας
7. το τελώνιο της βλασφημίας
8. το τελώνιο της φλυαρίας και της ανοησίας
9. το τελώνιο του τόκου και του δόλου
10. το τελώνιο της τεμπελιάς και του ύπνου
11. το τελώνιο της φιλαργυρίας
12. το τελώνιο της μέθης
13. το τελώνιο της μνησικακίας
14. το τελώνιο της μαγείας και της μαντείας
15. το τελώνιο της λαιμαργίας
16. το τελώνιο της ειδωλολατρίας
17. το τελώνιο της ομοφυλοφιλίας
18. το τελώνιο της φιλαρέσκειας
19. το τελώνιο της μοιχείας
20. το τελώνιο του φόνου
21. το τελώνιο της κλεψιάς
22. το τελώνιο της πορνείας
23. το τελώνιο της ασπλαχνίας
Που καταλήγει η ψυχή περνώντας τα 23 τελώνια;
Η ψυχή περνώντας τα 23 σκαλιά και αγωνιζόμενη σκληρά με τους δαίμονες του κάθε τελωνίου, συνοδευομένη από τους αγγέλους φτάνει στην πύλη του παραδείσου. Σύμφωνα με την οπτασία του μοναχού Γρηγορίου μαθητή του Αγίου Βασιλείου του νέου μαθαίνουμε τα εξής «Και ανεβαίνοντας χαρούμενοι φθάσαμεν στην πύλη του Ουρανού, η οποία ακτινοβολούσε και έλαμπε σαν καθαρό χρυσάφι και είχεν υπερθαύμαστην ωραιότητα, που δεν μπορεί γλώσσα ανθρώπου να την διηγηθή. Ο θυρωρός, ήταν ενας αστραπόμορφος νέος με χρυσά μαλλιά και μας δέχθηκε χαρούμενος δοξάζωντας τον Θεόν διότι περάσαμε τα τελώνια των δαιμόνων.
Και περνώντας την πύλη του ουρανού είδαμεν πλήθος αστραπόμορφων νέων οι οποίοι ακτινοβολούσαν σαν τον ήλιο και χαίρονταν όλοι και ευφραίνονταν, για την σωτηρία μου• εμείς πορευθήκαμε με αγαλλίαση και χαράν ανεκλάλητον για προσκύνησιν του αστραπόμορφου θρόνου του Θεού, και Σωτήρα Ημών Ιησού Χριστού. Και είδαμεν σύννεφα όχι σαν τα συνηθισμένα τα οποία παραμέριζαν για να περάσουμεν. Και είδαμεν άλλο σύννεφο λευκό και χρυσόμορφο από το οποίο εξέρχονταν αστραπές και παραμέρισε κι αυτό όπως τα άλλα και περνώντας αισθανθήκαμεν γλυκύτατην ευωδία από τον θρόνο του αοράτου Θεού. Και είδαμεν στο άμεσον ύψος αστραποβόλο τον θρόνο του Παντάνακτος Θεού. Εκεί είναι η χαρά των δικαίων και η Αιώνια αγαλλίαση. Κ’ είδαμεν εκεί πλήθος άπειρον αστραπόμορφων νέων, που φορούσαν πολύτιμα φορέματα με χρυσές ζώνες.
Γιατί η αυτή η σκάλα ονομάζεται «τελώνια»;
Η λέξη τελώνιο προέρχεται από την ίδια λέξη που προέρχονται και οι τελώνες. Και περί των τελωνών εκείνης της εποχής, γνωρίζουμε ότι ήταν εισπράκτορες φόρων, άδικοι και με φήμη εκβιαστών. Οι τελώνες ήταν εισπράκτορες φόρων. Την εποχή εκείνη το κράτος δεν είχε εφορίες δικές του, όπως έχει σήμερα, αλλά ενοικίαζε το δικαίωμα εισπράξεως των φόρων σε ορισμένους ανθρώπους, που πλήρωναν και μπορούσαν να εισπράξουν φόρους και να τους αποδώσουν στο κράτος. Αυτοί, όμως, που εισέπρατταν τους φόρους, φρόντιζαν να εισπράττουν όχι μόνο αυτά που έπρεπε, αλλά και κάτι παραπάνω γι’ αυτούς. Οι άνθρωποι δε, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διαφεύγουν από τους τελώνες. Οι τελώνες όμως, μηχανεύονταν τρόπους για να καταφέρουν τους ανθρώπους να πληρώσουν. Γι’ αυτό και παραμόνευαν σε κάποια μέρη που ήξεραν ότι θα περάσουν από εκεί ανυποψίαστοι αυτοί που χρωστούσαν. Αν δεν πλήρωναν, τους οδηγούσαν στην φυλακή, διότι είχαν τέτοιο δικαίωμα Γι’ αυτό οι τελώνες είχαν κακή φήμη στον κόσμο, σαν άνθρωποι σκληρόκαρδοι, εκβιαστές, άδικοι κι εκμεταλλευτές. Απ’ αυτήν την εικόνα επινόησαν οι Πατέρες το όνομα «τελώνια» για τους δαίμονες. Διότι και αυτοί, όπως οι τελώνες εκείνης της εποχής, προσπαθούν ν’ αρπάξουν την ψυχή του ανθρώπου με κάθε τρόπο, χρησιμοποιώντας βία και προσπαθώντας να κερδίσουν την ψυχή του ανθρώπου ο όποιος έχει πεθάνει.
Τι συναντά η ψυχή στον παράδεισο;
Η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με θησαυρό που βρήκε κάποιος σε ένα χωράφι και πούλησε τα πάντα και αγόρασε το χωράφι για να πάρει το θησαυρό.
Όπως στις γιορτές εδώ στη γη υπάρχει πλήθος κόσμου που φορούν ωραία ρούχα και στολίδια,έτσι στον Παράδεισο θα γίνει επουράνια γιορτή.
-Αντί πλήθος κόσμου θα υπάρχουν άγγελοι, προφήτες, άγιοι.
-Αντί ενδυμάτων και κοσμημάτων, στεφάνια και βραβεία αιώνια.
-Αντί φαγητών και καρπών, ο καρπός του Αγίου Πνεύματος”χαρά,ειρήνη…”
-Αντί θορύβου,φώτων, ψαλμοί και φως αληθινό.
-Εδώ διωγμοί εκεί δόξα, εδώ ατιμώσεις εκεί τιμή, εδώ ειρωνείες εκεί έπαινοι, εδώ κόπος εκεί ανάπαυση.
Αυτοί που είναι στη κόλαση βλέπουν αυτούς που είναι στον παράδεισο;
Ρώτησαν κάποτε τον Άγιο Παϊσιο και αυτός απάντησε ως εξής «Κοίταξε, όπως αυτοί που είναι την νύχτα έξω στο σκοτάδι βλέπουν όσους είναι μέσα σε ένα δωμάτιο φωτισμένο, έτσι και όσοι θα βρίσκονται στην κόλαση θα βλέπουν όσους θα είναι στον Παράδεισο. Και αυτό θα είναι μεγαλύτερη κόλαση. Όπως πάλι όσοι την νύχτα είναι στο φως, δεν βλέπουν αυτούς που είναι έξω στο σκοτάδι, έτσι και αυτοί που θα βρίσκονται στον Παράδεισο δεν θα βλέπουν αυτούς που θα είναι στην κόλαση. Γιατί, αν έβλεπαν τους κολασμένους, θα πονούσαν, θα θλίβονταν για την ταλαιπωρία τους, και δεν θα απολάμβαναν τον Παράδεισο, αλλά εκεί «ουκ εστί πόνος…». Και όχι μόνο δεν θα τους βλέπουν, αλλά ούτε θα θυμούνται αν είχαν αδελφό η πατέρα η μητέρα, αν δεν είναι και εκείνοι στον Παράδεισο. «Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού»[λέει ο Ψαλμωδός. Γιατί, άμα τους θυμούνται, πως θα είναι Παράδεισος; Αυτός μάλιστα που θα είναι στον Παράδεισο, θα νομίζουν ότι δεν θα υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ούτε θα θυμούνται τις αμαρτίες που είχαν κάνει. Γιατί, αν θυμούνται τις αμαρτίες τους, δεν θα αντέχουν από φιλότιμο στην σκέψη ότι λύπησαν τον Θεό.
Η ποσότητα πάλι της χαράς του καθενός στον Παράδεισο θα είναι διαφορετική. Άλλος θα έχει μια δαχτυλήθρα χαρά, άλλος ένα ποτήρι, άλλος μια ολόκληρη δεξαμενή. Όλοι όμως θα αισθάνονται πλήρεις και κανένας δεν θα ξέρη το μέγεθος της χαράς, της αγαλλιάσεως, του άλλου. Τα κανόνισε έτσι ο Καλός Θεός, γιατί, αν γνώριζε ο ένας ότι ο άλλος έχει περισσότερη χαρά, δεν θα ήταν τότε Παράδεισος, επειδή θα υπήρχε το «γιατί εκείνος να έχει περισσότερη χαρά και εγώ λιγότερη;». Δηλαδή καθένας θα βλέπει στον Παράδεισο την δόξα του Θεού ανάλογα με την καθαρότητα των οφθαλμών της ψυχής του. Η ορατότητα όμως δεν θα καθαρισθεί από τον Θεό, άλλα θα εξαρτηθεί από την δική του καθαρότητα».
