Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
9.8 C
Agrinio
spot_img
ΑρχικήΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑΠοιά η άποψη της εκκλησιάς για την καύση των νεκρών;

Ποιά η άποψη της εκκλησιάς για την καύση των νεκρών;

Ο θάνατος αποτελεί ύπνο και κοίμηση για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Ιερός Χρυσόστομος σημειώνει σχετικά ότι: «επειδή… ήλθεν Χριστός, και υπέρ ζωής του κόσμου απέθανεν, ουκέτι θάνατος καλείται ο θάνατος, αλλά ύπνος και κοίμησις» και συνεχίζει: «δια τούτο και αυτός ο τόπος (εννοεί το νεκροταφείο) κοιμητήριον ωνόμασται, ίνα μάθης ότι οι τετελευτηκότες και ενταύθα κείμενοι, ου τεθνήκασιν, αλλά κοιμώνται και καθεύδουσιν». Στην αγγλική το νεκροταφείο αντί graveyard ονομάζεται πλέον cemetery (κοιμητήριο). Η θεώρηση αυτή του θανάτου, αποτελεί ένα επίσης λόγο που ωθεί την Ορθόδοξη Εκκλησία στην αποδοχή του ενταφιασμού και στην «απόκρουση» της καύσης.

Η ταφή των νεκρών δεν είναι απλή συνήθεια και έθος, αλλά μια χριστιανική αλήθεια, την οποία εστήριζε ο ίδιος ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός με το παράδειγμά του, οι Απόστολοι και οι άγιοι πατέρες. Η καύση αποτελεί κορυφαίο σύμβολο μηδενισμού, πράξη που θρυμματίζει την πίστη στην Ανάσταση.

ο Χριστιανισμός ανέκαθεν ήταν υπέρ της ολόσωμης ταφής των νεκρών και η Εκκλησία δεν μπορεί να δεχθεί την καύση των σωμάτων των νεκρών, διότι αντιβαίνει στη δημόσια τάξη και στα χρηστά ήθη. Στην Παλαιά Διαθήκη, η καύση των σωμάτων θεωρείται συνέπεια εγκληματικής πράξης και αποτελεί ποινή, τιμωρία και ατίμωση. Είναι ευρέως γνωστή η κατάκαυση των κατοίκων των Σοδόμων και των Γομόρρων και η μη ταφή τους, όπου οφείλεται στην αμαρτία και αποτελεί παραδειγματισμό των υπολοίπων Ισραηλιτών. Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει κάποιο σημείο, το οποίο να απαγορεύει ή να επιτρέπει την καύση των νεκρών. Αυτό που αξίζει προσοχής είναι ο ενταφιασμός και όχι η καύση του ιδρυτού του χριστιανισμού, του Ιησού Χριστού. Με τον ενταφιασμό Του, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εξαγιάστηκε η ταφή των νεκρών ως σωστή πράξη αντιμετωπίσεως των κεκοιμημένων χριστιανών, οι οποίοι είναι και οφείλουν να είναι μιμητές του Χριστού. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι την εποχή που ήλθε ο Χριστός στον κόσμο και οι Απόστολοι εκήρυξαν, όλοι οι γύρω λαοί συνήθιζαν εκτός από την ταφή και την καύση των νεκρών. Στην Εκκλησία όμως, δεν επικράτησε αλλά ούτε και επετράπη ποτέ η καύση των νεκρών. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, αναφέρουν ότι η καύση είναι πράξη καταδικαστέα. Η ταφή προϊδεάζει και προλέγει την ανάσταση των νεκρών. Θεωρούν ότι η ταφή είναι σύμβολο, απόδειξη και ομολογία πίστεως και ελπίδας στην αθανασία της ψυχής, στην ανάσταση των νεκρών και στην αιώνια ζωή.

Το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, είναι ο φορέας της τιμής, ο ναός που κατοικεί το αθάνατο πνεύμα και δεν είναι το φυλακτήριο της ψυχής όπως ισχυρίζονταν πολλοί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Είναι το ένα από τα δύο στοιχεία της υπόστασης του ανθρώπου και αποτελεί κι αυτό έργο και δώρο του Θεού. Η ψυχή του ανθρώπου βρίσκεται παντού στο σώμα και το ζωοποιεί με την ενέργειά του. Τρανό παράδειγμα, αποτελεί η τιμητική προσκύνηση των ιερών λειψάνων των αγίων. Αφού το σώμα των αγίων κοπίασε για την δόξα του Θεού, τους ανταμείβει με χάρη, έλεος και δύναμη με αποτέλεσμα να θαυματουργούν. Τα θαύματα από τα άγια λείψανα γίνονται διότι το σώμα έχει λάβει τη χάρη της θεωθείσας ψυχής. Η θέληση για την εξαφάνιση ή τη διατήρηση του νεκρού σώματος στον τάφο συνδέεται άμεσα με την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο. Όταν κάποιος επιθυμεί να λησμονήσει το θάνατο, είναι φυσικό να θέλει να εξαφανίσει καθετί που συνδέεται με αυτόν ή τον υπενθυμίζει. Και σ’ αυτό θωρακίζεται από τα σχετικά συστήματα της κοινωνίας μας. Όλα βοηθούν στην αποσιώπηση του θανάτου. Μέσα στο κλίμα αυτό είναι φυσικό να επιδιώκεται και η εξαφάνιση του νεκρού ανθρώπινου σώματος. Η ταφή στο μνήμα διατηρεί τη μνήμη του νεκρού, αλλά και του θανάτου. Και για να διατηρεί κάποιος τη μνήμη αυτή, χωρίς να βασανίζεται, χρειάζεται να πιστεύει στη νίκη εναντίον του θανάτου. Ο Χριστιανός πιστεύει στη νίκη αυτή και περιμένει την ανάσταση: “προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν”. Περιμένει την ανάσταση πού αφορά ολόκληρη τη σωματοψυχική του υπόσταση. Περιμένει την ανάσταση του καινούργιου ανθρώπου μέσα από το σώμα πού φθείρεται, όπως περιμένει και το καινούργιο σιτάρι μέσα από το σπόρο πού σαπίζει στη γη. Όταν υπάρχει η πιστή ή η προσδοκία αυτή, τότε και η στάση απέναντι στο θάνατο και το νεκρό σώμα γίνεται ανάλογη. Και η στάση αυτή εμπνέει το ήθος πού καλλιεργήθηκε επί αιώνες στον τόπο αυτόν, ενώ η καύση εισάγει νέο ήθος.

Ποια η θέση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησιάς της Ελλάδος;

Η Εκκλησία δε θα τελεί νεκρώσιμη ακολουθία και μνημόσυνο σε όσους αποδεδειγμένως και οικειοθελώς έχουν δηλώσει την επιθυμία για καύση του σώματός τους ενημερώνει τους πιστούς η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με εγκύκλιο που έστειλε στις ιερές μητροπόλεις. 

Στην εγκύκλιο η Σύνοδος τονίζει πως «η Εκκλησία δεν δέχεται για τα μέλη της την αποτέφρωση του σώματος». Προσθέτει ότι «η αποτέφρωση του σώματος δεν είναι σύμφωνη προς την πράξη και παράδοση της Εκκλησίας για θεολογικούς, κανονικούς και ανθρωπολογικούς λόγους». 

Ακόμη, η Σύνοδος αναφέρει πως για να αποφευχθεί οποιαδήποτε, θεολογική, κανονική, ανθρωπολογική εκτροπή, «απαραίτητος είναι ο σεβασμός των θρησκευτικών πεποιθήσεων και η διακρίβωση της οικείας βουλήσεως του κεκοιμημένου και όχι η βούληση ή η δήλωση των οικείων του». 

Πάντως, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος προσθέτει στην εγκύκλιο ότι μπορεί ο κάθε Μητροπολίτης με δική του ευθύνη να τελεί ένα… τρισάγιο.

Ολη η εγκυκλιος.

Πρωτ. 5055

Ἀριθμ. Διεκπ. 2415 Ἀθήνῃσι 29ῃ Ὀκτωβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 9 5 9

Πρός

Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Εἰς τάς Ἕδρας των

 

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μέ ἀφορμή τό νέο νομοθετικό καθεστώς γιά τήν ἀποτέφρωση νεκρῶν, σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής και άλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 156/1-8-2014, τ. Α΄), κατά τήν Συνεδρία Αὐτῆς τῆς 14ης μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐπελήφθη καί τοῦ ζητήματος τούτου καί ἀπεφάσισε νά σᾶς ἐνημερώσει περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν ἀπό τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος.

Μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 ὁ νομοθέτης δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τοῦ νεκροῦ. Ἐάν ὁ θανών δέν εἶχε ἐκφρασθεῖ ἐν ζωῇ περί τῆς μετά θάνατον ἐπιθυμίας ταφῆς ἤ ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματός του, ἡ ἀποτέφρωση δύναται νά λάβει χώρα μέ μόνη τή δήλωση τοῦ/τῆς συζύγου ἤ «συντρόφου», μετά τοῦ/τῆς ὁποίου/ας ἔχει συνάψει «σύμφωνο συμβίωσης», ἤ τή δήλωση τῶν συγγενῶν πρώτου ἤ δευτέρου βαθμοῦ. 

Τοῦτο, κύημα τοῦ συγχρόνου μηδενιστικοῦ τρόπου ζωῆς καί τῆς τάσεως πρός ἀποθρησκευτικοποίηση κάθε πτυχῆς καί ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἐκ προοιμίου καταστρατήγηση τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τοῦ κεκοιμημένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἔλλειψη σεβασμοῦ καί φροντίδος πρός τό ἀνθρώπινο σῶμα. 

Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τά μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντωνἀνάσταση. 

Κατόπιν τούτου, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ἐνημερώσει, στό πλαίσιο τῆς ἀγρύπνου ποιμαντικῆς φροντίδος Της, τό εὐσεβές Αὐτῆς πλήρωμα, κληρικούς καί λαϊκούς, γιά τίς ἀκόλουθες κανονικές συνέπειες τῆς ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματος: 

-Ἡ ἀποτέφρωση τοῦ σώματος δέν εἶναι σύμφωνη πρός τήν πράξη καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά θεολογικούς, κανονικούς καί ἀνθρωπολογικούς λόγους.

-Πρός ἀποφυγήν οἱασδήποτε θεολογικῆς, κανονικῆς καί ἀνθρωπολογικῆς ἐκτροπῆς, ἀπαραίτητος εἶναι ὁ σεβασμός τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί ἡ διακρίβωση τῆς οἰκείας βουλήσεως τοῦ κεκοιμημένου καί ὄχι ἡ βούληση ἤ ἡ δήλωση τῶν οἰκείων του. 

-Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένως οἰκειοθελῶς ἐδήλωσε τήν ἐπιθυμία περί καύσεως τοῦ σώματός του, δηλώνει τήν αὐτονόμησή του καί ὡς ἐκ τούτου δέν τελεῖται Νεκρώσιμος Ἀκολουθία καί Ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ αὐτοῦ. 

Παρά ταῦτα, ἐπαφίεται στήν ποιμαντική σύνεση καί τήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἡ τέλεση ἁπλῶς Τρισαγίου.

Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ’ ἀγάπης.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ

† Ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος

† Ὁ Κεφαλληνίας Σπυρίδων

† Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος

† Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος

† Ὁ Καρπενησίου Νικόλαος

† Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας

† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

Kατόπιν τούτων η εκκλησία αδυνατεί και αρνείται να δεχθεί την καύση των νεκρών. Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην εκκλησία και αποδέχεται τον τρόπο ζωής της ,όποιος ζει στην πραγματικότητα της και όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και να μην σέβεται το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετα θάνατον από όση περιποίηση και προστασία δέχτηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά την διάρκεια της ζωής του.

 

 

spot_img
- Advertisment -spot_img
spot_img
spot_img
- Advertisment -spot_img
- Advertisment -spot_img
- Advertisment -spot_img

ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΤΩΡΑ

- Advertisment -spot_img