O Γιώργος Τουρκοβασίλης, γνωστός φωτογράφος ροκ συγκροτημάτων, βρέθηκε νεκρός.
Η ανιψιά του, η μόνη εν ζωή συγγενής του, τον αναζητούσε και τον εντόπισε στο σπίτι του δυστυχώς νεκρό.
«Δεν είμαι ιστοριογράφος. Θα ήθελα πάντως να είμαι κριτικός. Το έχω επιχειρήσει πολλές φορές. Δεν είχα, ξέρεις, την πρόθεση να καταγράψω την ιστορική φάση της περιόδου 1982-85, όταν το ελληνικό ροκ και η ελληνική νεολαία βίωνε έναν παροξυσμό με συναυλίες και νεοφανή γκρουπάκια. Ήθελα βασικά να μετουσιώσω σε τέχνη διά της φωτογραφίας τις εικόνες που κατέγραφα και τις φάσεις που κατέγραφα, διά του λόγου. Για μένα, τα Ροκ Ημερολόγια είναι ένα μυθιστόρημα με έναν αστερίσκο στο τέλος, που λέει ότι τα πρόσωπα και τα γεγονότα του βιβλίου είναι όλα αληθινά. Δεν ανέτρεξα σε βιβλιογραφία ούτε σε επιστημονικές μεθόδους της Κοινωνιολογίας. Ήταν μια αντικοινωνιολογία βασισμένη στο βίωμα, την εμπειρία και την παρατήρηση» είχε πει σε μια εξαιρετικά σπάνια συνέντευξή του στη LIFO και στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τα Ροκ Ημερολόγια.
«Πιστεύω ότι ναι, ήμουν χίπης, αλλά θεωρητικά – δεν θα μπορούσα να ζήσω ούτε σε σπηλιές στα Μάταλα, ούτε σε κοινόβιο. Στη δεκαετία του ’60 άκουγα Beatles, Rolling Stones, Kinks καιPink Floyd. Είχα βγάλει κιόλα εισιτήριο για τη συναυλία των Stones στη Λεωφόρο το ΄67 αλλά δεν πήγα, χολωμένος που είχα χάσει τη φωτογραφική μηχανή μου! Μάλιστα, το εισιτήριο εκείνο το πούλησα πρόσφατα σε κάποιον συλλέκτη που ενδιαφερόταν. Λάτρευα επίσης τον ρομαντικό Donovan, συνέβη μάλιστα να τον γνωρίσω όλως τυχαία. Καλοκαίρι του ’68, έξω από την πλαζ της Βουλιαγμένης καθόταν μόνος σε ένα ταβερνάκι – είχε έμαθα έρθει Αθήνα για κάποιον γάμο. Πλησίασα, κάθισα δίπλα του κι άρχισα να του κάνω ερωτήσεις. Κατάλαβα από τη συζήτησή μας ότι ο Donovan των ρομαντικών, ψυχεδελικών τραγουδιών ήταν ένας πανέξυπνος, ρεαλιστής και πολύ προσγειωμένος νέος. Αρχές της δεκαετίας του ’70, τα τελευταία μου ακούσματα είναι Led Zeppelin και Canned Heat. Και μετά, στοπ!».
Όσο για τη σχέση του με τον Γιάννη Τσαρούχη έλεγε: « Άλλαξαν οι συντροφιές, οι κύκλοι και οι ασχολίες μου. Μεταξύ 1971-76 είμαι στον κύκλο σπουδαίων δημιουργών όπως ο Τσαρούχης, η Lila De Nobili και οι συνεργάτες τους, ο Emilio Carcano, η Χλόη Obolenski, η αείμνηστη Μαρίνα Αθανασίου, η φίλη μου. Εδώ δεν υπάρχει κουλτούρα για ποπ και ροκ αλλά για όπερα, Κάλλας, Τσιτσάνη και Σωτηρία Μπέλλου. Για αρχαία, βυζαντινή κι αναγεννησιακή ζωγραφική, για ελληνική λαϊκή παράδοση και ζεϊμπέκικο. Έτσι κι αλλιώς σαν μουσική ξεκομμένη από τον τρόπο ζωής, όπως είχε εξελιχθεί τη δεκαετία του ’70, το ροκ δεν με ενδιέφερε. Τι να το κάνω να ακούς ροκ και να είσαι μικροαστός. Μολονότι όμως οι άνθρωποι που προανέφερα, η παρέα αυτή στο Παρίσι των 70’s δεν άκουγαν ροκ, υλοποιούσαν ωστόσο στη ζωή τους».
We read it in:
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. (φώτο απο διαδίκτυο).
